Als kind raapt iedereen van alles op van straat: stenen, dopjes, blaadjes, dode vliegen, levende wormen en andere prachtige en belangrijke zaken. Als volwassenen vinden we dat vies, en de voorwerpen waardeloos.
Ik loop veel, omdat ik dan goed kan denken. Als ik loop kom ik van alles tegen. En ik vroeg me af wat er gebeurt als die waardeloze voorwerpen behandelt als museumstukken. Krijgen ze dan ineens waarde? En welke zijn het mooist? En wat is toch echt vies? Ik maakte een museale vitrine van karton en richtte mijn blik naar de grond. Een paperclip, haarelastiekje, takje, stenen, reflector, dennenappel, piepschuim, kattenharen, ik vond van alles.
Vies?
Voorwerpen uit de natuur vind ik nooit vies, voorwerpen van mensen daarintegen wel. Het haarelastiekje wilde ik eigenlijk niet oppakken (ik heb er echt veel laten liggen).
Mooi?
Ik vind het mooi dat de collectie zo divers is. Bijna geen enkel voorwerp is echt mooi, maar samen ontstaat er iets merkwaardigs.
Museaal?
En krijgt het daardoor dan museale waarde? Nou, dat gaat wat ver. Mijn vitrine hangt aan de muur, en iedere keer update ik hem met veel plezier. Voor mij heeft ie dus waarde en ik vind hem mooi. Het is een soort portret van mijn buurt. Een verzameling verhalen.
- Hoezo ligt er een puzzelstukje op het fietspad? Waar is de rest van de puzzel?
- Wiens haarelastiek is het?
- Kwam het ei uit of is het geroofd?
- Waarom liggen overal moeren? Trillen die los van auto’s?
- Wat heeft er in die paperclip gezeten?
- Hoe oud zijn die stenen?
Welke is mooier?
Nu de vitrine vol is, ga ik voorwerpen vervangen. Komt er een nieuwe, dan moet er eentje gaan. Benieuwd wat er uiteindelijk overblijft. Heb jij een mooie waardeloze vondst en wil je die in de mix gooien? Superleuk, laat maar weten.
Echt jammer dat ik dit dode vogeltje er niet in kan stoppen. Echt de mooiste vondst tot nu toe.