Ik wil u graag wat vragen. Ik weet dat dat niet kan; als minister kunt u niet ingaan op persoonlijke uitnodigingen, dat zei de noreply-mail van uw ministerie. Maar misschien bereikt deze brief u via andere kanalen toch.
Ik ben moeder. Van een basisscholier in groep 8 en een jongere in de 3e. Sinds prinsjesdag maalt het maar rond in mijn hoofd:
- Ik reken uit hoe lang mijn kinderen nog naar school moeten en leg dat langs de cijfers van het lerarentekort.
- Ik bedenk hoeveel ondersteuning we thuis kunnen geven.
- Ik tel ons geld om te zien hoeveel particuliere bijles we kunnen betalen als de nood aan de man is.
En ik behandel onze scholen alsof ze zeldzame dieren zijn. Vragen altijd positief geformuleerd, niet te veel, niet te kritisch… want de leraren die er nog zijn wil je geen burn-out bezorgen.
Wij wonen in de stad en het lerarentekort is hier echt. In de vakantie is op onze beide scholen de formatie omgegooid omdat we leraren verloren (o.a. aan het bedrijfsleven). De directeuren werkten in de vakantie door met de kraan wijdopen.
De vervangers die we krijgen staan onder druk (tekortvakken, weinig inwerktijd, te weinig uren), waardoor we thuis regelmatig in de avond de lessen nog een keer geven. Jammer genoeg zijn wij niet gekwalificeerd.
Mijn kinderen zeggen wel eens dingen die ik vroeger in de categorie kinderen-die-klagen-over-school had geplaatst, maar die me nu angst inboezemen. ‘Op mijn school zijn de kinderen best druk, daar willen docenten misschien liever niet werken.’ En‘Juf zag er vandaag best moe uit, ik hoop dat ze niet ziek wordt.’ Ik hou van de leraren, docenten en schoolleiders van mijn kinderen. Ik zie wat ze doen, hoe belangrijk ze zijn. En ik zie dat ik dat nooit zou kunnen.
Wij schamen ons ondertussen. Want de eisen voor leraren worden verlaagd, de salarissen gaat niet omhoog en de politiek wacht met hun kop in het zand tot het overwaait.
We gaan altijd stemmen en leren onze kinderen dat dat belangrijk is, dat we zo meepraten. Maar de beloftes van de politiek blijken keer op keer zo flinterdun! Ik kan dat aan mijn kinderen niet meer uitleggen.
‘Hebben politici zelf geen kinderen mama?’ Ik weet het antwoord niet. Ik snap niet hoe het kan.
Minister Slob, wilt u het ons uitleggen?
We komen graag naar Den Haag, wij willen u graag spreken. Maar ik weet dat dat niet kan. U kunt niet ingaan op persoonlijke uitnodigingen.